ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Ιωάν. Θ΄ 1-38) "Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού"

« Σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ;»

    "Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ"  ὀνομάζεται ἡ σημερινή Κυριακή από το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού μας, τους εὐλαβεῖς χριστιανούς, μα και τον απλό λαό μας. Ἔχει πάρει δε τό ὄνομα της ἀπό τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ από τον Χριστό.

          Ναί, ἦταν δυστυχισμένος ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού μέ τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξαν τά μάτια του καί εἶδε. Παράλληλα ὅμως ὑπῆρξαν καί μερικοί άλλοι ἄνθρωποι, οἱ Φαρισαῖοι, πού «ἔβλεπαν», καί ὅμως ἀπεδείχθη, ὅτι ἦταν τυφλοί. Τί περίεργα πράγματα συμβαίνουν στόν κόσμον αὐτό! Ἔγινε ἕνα θαῦμα καί τό θαῦμα αυτό ἀπέδειξε, ὅτι ἕνας τυφλός, πού δέν ἔβλεπε, εἶδε, καί τό ἴδιο θαῦμα ἀποκάλυψε τήν ψυχική τυφλότητα μερικῶν ἀνθρώπων πού νόμιζαν πώς ἔβλεπαν, ἐνῶ στήν οὐσία ἦταν τυφλοί.

    Εἶναι μεγάλη ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή και μεστή νοημάτων. Ἔχει πολλές καί συγκλονιστικές φάσεις στήν ὅλη περιγραφή τῆς θεραπείας. Θά ἐπιμείνουμε σέ μερικές μόνο χαρακτηριστικές πράξεις, πού θά μᾶς βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τό θέμα μας. 

     Μετά τήν θεραπεία, ἔφεραν τόν θεραπευθέντα στούς Φαρισαίους, καί αὐτοί ρώτησαν τόν τυφλό, πῶς ἔγινε τό θαῦμα. Οἱ Φαρισαῖοι ἀμέσως βρῆκαν που ήταν τό «λάθος»  που κατ΄αυτούς διαδραματίστηκε και αποφάνθηκαν πως «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό, γιατί δέν τηρεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου». 

     Συνειδητοποιείτε αδελφοί μου πόσο πωρωμένοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι εναντίον του Χριστού; Ενώ τον παρακολουθούσαν από κοντά να κάνει ανήκουστα θαύματα με έναν λόγο του, να θεραπεύει ανίατες ασθένειες, να βγάζει λεγεώνες δαιμονίων  και να απελευθερώνει ψυχές, ακόμα και να ανασταίνει ανθρώπους, αυτοί δυσανασχετούσαν επειδή όλα αυτά τα έκανε το Σάββατο. Απίστευτο και όμως αληθινό!!!

     Κατόπιν κάλεσαν τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ καί τούς ρώτησαν! "Εἶναι αὐτό τό παιδί σας;" και τους απάντησαν αυτοί πως "Ναί, τό παιδί μας εἶναι". "Πῶς ἔγινε καλά;" τους ρωτούν. Οἱ γονεῖς τώρα φοβισμένοι τους ἀπαντοῦν πως "μεγάλος εἶναι στήν ἡλικία, νά ρωτήσετε τόν ἴδιο". Εἶχαν πεῖ οἱ Φαρισαῖοι, ὅτι ὅποιος ὁμολογήσει τόν Χριστόν, θά τόν διώξουν ἀπό τήν συναγωγή. 

     Οἱ Φαρισαῖοι καλοῦν πάλι τόν ἴδιο τον πρώην τυφλό καί τόν ρωτοῦν "πῶς ἔγινε καί βλέπεις;". Ὁ νέος μέ θάρρος τούς λέγει: "Σᾶς εἶπα καί δέν μέ ἀκούσατε. Μήπως θέλετε νά γίνετε καί σεῖς μαθητές Ἐκείνου;" Οἱ Φαρισαῖοι τότε τοῦ ἀπήντησαν ὑβριστικῶς καί περιφρονητικῶς καί τοῦ εἶπαν: "Σύ ὁ οὐτιδανός, ὁ τιποτένιος εἶσαι μαθητής Ἐκείνου. Ἡμεῖς εἴμεθα τοῦ Μωϋσέως".  Και πραγματικά, αδελφοί, του Μωυσέως παρέμειναν μαθητές οι Εβραίοι μέχρι και τώρα που σας μιλάω, τον δε Χριστό τον σταύρωσαν αφού δεν εξυπηρετούσε τα επεκτατικά και κυριαρχικά τους σχέδια. 

     Σέ νέα παρατήρηση τοῦ νέου, γεμάτοι κακία τοῦ λέγουν. "Σύ γεννήθηκες ὅλος μέσα στήν ἁμαρτία καί σύ τολμᾶς νά μᾶς διδάσκῃς;". Καί τόν ἐξεδίωξαν. Οἱ Φαρισαῖοι ἔχουν μπροστά τους τόν θεραπευθέντα τυφλόν. Ἔχουν μάρτυρες τούς παρόντες, τούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων. Ἀπό ὅλους αὐτούς τούς μάρτυρες ἔβγαινε ἕνα και μόνο ένα συμπέρασμα: Ἡ ἀλήθεια πού ἦταν μία, ὅτι ὁ νέος θεραπεύτηκε ἀπό τόν Χριστόν. Αὐτοί ὅμως δέν θέλουν νά βλέπουν τήν ἀλήθεια. Εἶναι τυφλοί, λοιπόν. Γιατί δέν βλέπουν, καί ἄς εἶναι τά μάτια τους ἀνοικτά. Ἡ ψυχή τους εἶναι σκεπασμένη ἀπό τό φθόνο καί τό πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Αὐτό τό πάθος τούς κάνει νά μείνουν ἀθεράπευτα τυφλοί σ’ ὅλη τους τήν ζωή.

      Εγώ όμως τώρα ἀμέσως να θέσω ένα  ἐρώτημα σε όλους μας, και πρώτα σε εμένα. Ἐμεῖς σέ ποιά ἀπό τίς δύο κατηγορίες ἀνήκουμε; 

Στους "τυφλούς" που τελικά μπορούν και βλέπουν τα πάντα , αφού έχουν καλή διάθεση και διαύγεια και είναι δεκτική στην θεραπεία που αν θέλουν μπορούν να έχουν από τον Χριστό μας ή στους "ανοιχτομάτηδες" που δεν μπορούν να διακρίνουν το καθημερινό θαύμα που γίνεται δίπλα τους, αφού τους έχει τυφλώσει ο εγωϊσμός και ο φθόνος και η ψυχή τους είναι μαύρη και πορωμένη;

      Πολύ φοβάμαι αδελφοί μου πως μας έχει κερδίσει η δεύτερη κατηγορία μια και είναι ευκολότερη και πιο δελεαστική, δηλαδή αυτή των Φαρισαῖων πάσης ἐποχῆς, ὅπου διάφορα συμφέροντα ἀναμεμειγμένα μέ τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἔχουν δημιουργήσει ἕνα «πλέγμα ἐνοχῆς», ὥστε νά βλέπουμε καί ὅμως νά μήν θέλουμε πραγματικά νά δοῦμε τήν ἀλήθεια, δηλαδή νά μήν θέλουμε νά τήν παραδεχθοῦμε. 

      Ο καθημερινός αγώνας της Εκκλησίας μας είναι μέσα από την καθημερινή προσευχή, τις Ακολουθίες και τα Μυστήρια της, να κατατάξει, να οδηγήσει και να διδάξει τον τυφλό  σαν αυτό του σημερινού Ευαγγελίου στην μερίδα των ανθρώπων που έχουν ακόμα την ευκαιρία να διαισθανθούν το θαύμα της ζωής που γίνεται δίπλα τους, αλλά θα προσεύχεται και για τον άλλο άνθρωπο, τον πραγματικά τυφλό, που η σκληροκαρδία και η φιλαυτία του τον κρατούν μονίμως στο σκοτάδι της ψυχής του. 

      Τώρα σέ ποιά κατηγορία τοποθετοῦμε ο καθένας τόν ἑαυτόν του; Αὐτό εἶναι θέμα προσωπικό του καθενός μας. Νά προσέξουμε ὅμως, γιατί ἀλλοίμονο ἄν εἴμαστε στους τυφλούς τής δεύτερη κατηγορίας, χωρίς μεγάλες πιθανότητες να βγούμε από το σκοτάδι, γιατί η ζωή χωρίς τα θαύματα του Χριστού μας είναι αβάσταχτη και συνήθως δυστυχισμένη. 

       Ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἔχουν χάσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν τους καί ὅμως «βλέπουν» σωστά τήν ζωή, γιατί ὁ ἐσωτερικός κόσμος τους φωτίζεται πάντα ἀπό τόν αέναο Φώς του Χριστό μας. Ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι, μέσα σ’ αὐτούς μπορεῖ νά εἴμαστε και μεῖς, πράγμα για το οποίο απεύχομαι, πού ἐνῶ βλέπουν μέ τά μάτια τοῦ σώματος, ἐν τούτοις ὁ σκοτισμός τῆς ψυχῆς τους προερχόμενος ἀπό τά ίδια τα πάθη τους δέν τούς ἀφήνει νά δοῦν πραγματικά.

       Εὔχομαι νά μᾶς χαρίσει ὁ Θεός τό φῶς τό δικό Του, γιά νά βλέπουμε τα πάντα και να τα βλέπουμε σωστά και καθαρά.

Χριστός Ανέστη!!!