Β' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ 

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

“Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον”.

       Την Παναγιά μας δεν θα πάψουμε ποτέ να την αγαπούμε και 

να την ευχαριστούμε σε κάθε ευκαιρία, για όλα αυτά που μας έδωσε μέχρι τώρα στην ζωή μας, αλλά και να της ζητούμε να μας δώσει και άλλα πολλά ακόμα που έχουμε ανάγκη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Γιατί η Παναγιά μας, η Μάνα μας, ως άνθρωπος φαντάζει στα μάτια τα δικά μας κοντύτερα, έχουμε το θάρρος και είναι ευκολότερο σε εμάς να “ζητιανέψουμε” από αυτήν  την Αγάπη του Υιού της και την προστασία Του.  

 Αυτό κάνουμε και εμείς σήμερα την 25η Μαρτίου 2016, στις 7.30 το βράδυ στην δική μας εκκλησιά, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας. Αφού την δοξολογήσαμε το πρωΐ, του Ευαγγελισμού και την τιμήσαμε με όλη μας την δύναμη και μαζί της ζωντανέψαμε μέσα μας η δύναμη των προγόνων ηρώων μας στην ελληνική επανάσταση που η ίδια ευλόγησε το ΄21 την ημέρα της γιορτής της, τώρα την «χαιρετούμε» με ακόμα πιο γλυκούς ύμνους, με τον Ακάθιστο Ύμνο, που μετά από τόσα χρόνια παραμένει ακόμα ο δημοφιλέστερος ύμνος όλων των εποχών.

 Οι κυρίες μας με περισσή αγάπη, από την Πέμπτη ακόμα, ημέρα καθαριότητας του Ναού μας, καθάρισαν και στολίσουν την υπόγεια προς το παρόν εκκλησιά τους, που με βάσανα και κόπο έχτισαν για να αποκτήσουν σε λίγο και τον επάνω ναό τους, που αποπερατώνετε οσονούπω  και σιμά θα ανοίξει για να χωρέσει τις ψυχές τους και κατόπιν όπως κάθε Παρασκευή της Σαρακοστής κάνουν, τοποθέτησαν την εικόνα της Θεοτόκου και μάλιστα του Ευαγγελισμού που σήμερα  εορτάσαμε, επάνω στον σολέα της ζεστής μα προσωρινής κατακόμβης μας, που στέγασε τόσα χρόνια τις λατρευτικές ανάγκες μας και σε λίγο, όταν πάνω θα ανεβούμε, θα στεγάσει τα παιδιά μας και τις δικές τους ανάγκες για παιχνίδι και μάθηση στα κατηχητικά τους.

Την έβαλαν λοιπόν την εικόνα της στο κέντρο της εκκλησιάς τους, ανθοστόλιστη με διαλεγμένα τα πιο μυρωδάτα λουλούδια των Ανθοκήπων, πάνω σε πανέμορφα χειροποίητα από τις ίδιες ασπροκέντια, ακουμπισμένη ευλαβικά στο περίτεχνο τρισκέλι της και στο προσκεφάλι της να στέκουν δώδεκα αγιοκέρια, λαμπάδες από γνήσιο μελισσοκέρι που θα φωτίζουν έτι περισσότερο το λαμπερό και γαλήνιο πρόσωπο της και την μεγάλη αγκαλιά της που μαζί με τον Χριστό και Υιό της, θα κρατά και ολόκληρο το γένος των Ελλήνων και της υφηλίου ακόμα, όπου κυλά Ορθόδοξο Χριστιανικό αίμα. 

Και ακόμα δεν σταμάτησαν εκεί αλλά τις έβαλαν και δυο γαλανόλευκες σημαίες για να την φυλάνε, λόγω της ημέρας της παλιγγενεσίας του Έθνους των Ελλήνων, αφού η Παναγιά μας το αγαπά το μπλέ του ουρανού και της θάλασσας των Ελλήνων και οι ιερείς μας σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησιές της οικουμένης τιμητικά αυτήν την μέρα το φέρουν στα ιερά άμφια τους.

Όμως πρώτα ας αναφερθούμε στην σημερινή ανάρτηση της ιστοσελίδας του ναού μας, που είναι αφιερωμένη που αλλού... στην Παναγιά μας και ας πούμε δυο λόγια για αυτόν τον Ακάθιστο Ύμνο προς αυτήν, που σήμερα έψαλλε ο ιερέας σας την Β΄Στάση του και που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και την τον πιο σκληροτράχηλη καρδιά. Οἱ Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας, εἶναι ἔνα ἀριστούργημα τῆς Βυζαντινῆς Ὑμνογραφίας. Εἶναι ἕνα Κοντάκιο, σύνολο ὕμνων μέ 24 μέρη, πού ἔχουν ἀλφαβητική διάταξη. Ἀναφέρονται ἀνά ἕνα στήν Παναγία καί καταλήγουν  μέ τό χαῖρε Νύφμη ἀνύμφευτε καί ἀνά ἕνα στό Χριστό, πού τελειώνουν μέ τό Ἀλληλούϊα, πού θά πεῖ: Αἰνεῖτε τόν Θεό, τόν Κύριο.

Συγγραφέας τοῦ Ὕμνου αὐτοῦ φέρετε να εἶναι ὁ ἅγιος Ρωμανός ὁ μελωδός, ὁ ποιητής τῶν κοντακίων, ὁ πρίγκηπας τῶν Βυζαντινῶν ὑμνογράφων, όμως κατά πάσα πιθανότητα ο θεόπνευστος ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου παραμένει άγνωστος έως και τις μέρες μας, ίσως έτσι να είναι το θέλημα του Θεού.

Λέγεται δέ Ἀκάθιστος ὁ Ὕμνος, γιατί τόν ἔψαλλαν ἀκάθιστοι, ὄρθιοι σέ ὁλονύκτια ἀγρυπνία, στόν Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά εὐχαριστήσουν  τήν Παναγία, πού ἔσωσε τήν Βασιλεύουσα ἀπό βέβαιη καταστροφή .

Τό ἔτος 626 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος μέ τόν κύριο ὄγκο τοῦ στρατοῦ πολεμοῦσε τούς Πέρσες στά βάθη τῆς Μ. Ἀσίας. Ἔκανε ἱερό πόλεμο ἐναντίον τῶν Περσῶν, γιά νά ἐλευθερώσει καί νά φέρει πίσω τόν Τίμιο Σταυρό, πού ἅρπαξαν οἱ βάρβαροι ἀπό τά Ἱεροσόλυμα.

Ὁ Χαγάνος, ὁ ἀρχηγός τῶν Σκυθῶν καί Μυσῶν, ἦρθε σέ συνεννόηση μέ τούς Πέρσες καί πολιόρκησαν τήν Κωνσταντινούπολη. Ἡ πόλη βρέθηκε σέ πολύ δύσκολη θέση. Οἱ ἐχθροί γύρω πολλοί, ἐνῷ μέσα ὁ στρατός ἐλάχιστος μέ τόν φρούραρχο Βῶνο.

Ὁ λαός τρομοκρατεῖται καί ἀπελπίζεται. Φόβος καί τρόμος, μεγάλη τραχή τούς κατέλαβε. Ἔπεσε τό ἠθικό τους. Ἀπαισιοδοξία ἐπικρατοῦσε παντοῦ.  Ψυχή καί καταφυγή γιά ὅλους ποιός ἄλλος; Ἡ Ἐκκλησία. Ὁ Πιστός καί γενναῖος Πατριάρχης Σέργιος. Ἄς προσέξουμε, παρακαλῶ, τά λόγια του:"Εἶναι κρῖμα νά ἀπελπίζεσθε. Γιατί σκέπτεσθε σάν ἄνθρωποι, πού δέν πιστεύουν στό Θεό; Ἐμπιστεύθηκα τήν τύχη τῆς Πόλεως στά χέρια τῆς Παναγίας."

Τά λόγια αὐτά, εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖα. Γιατί πολλές φορές εμείς στίς δυσκολίες "τά βάφουμε μαῦρα;" Γιατί κάνουμε σάν νά μή ὑπάρχει Θεός;  Ποῦ θά καταφύγουμε στά δύσκολα; Στήν Παναγία. Στήν κραταιά της σκέπη. Ἐξ ἄλλου καί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔχτισε τήν Πόλη, στήν Παναγία τήν ἀφιέρωσε. Γι᾿ αὐτό στό «τῇ Ὑπερμάχῳ»  ψάλλουμε,  «ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε». Ἡ Κωνσταντινούπολις εἶναι ἡ πόλις τῆς Θεοτόκου.

Μέ τά λόγια τοῦ Πατριάρχη ὁ λαός ἐμψυχώθηκε. Πραγματικός συναγερμός ἔγινε. Πατριάρχης, Κλῆρος καί Λαός ξεχύθηκαν στούς δρόμους μέ τά λάβαρα τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ Ἱερά Κειμήλια στά χέρια, μέ τήν Τιμία Ζώνη τῆς Παναγίας, μέ τά Λείψανα τῶν Ἁγίων. 

Εδώ, σε αυτό το σημείο της ομιλίας μου θα ήθελα να με συγχωρήσετε ένα μικρό σχόλιο. Στην μεγάλη ιστορική διάρκεια της Ελληνικής και της Βυζαντινής περιόδου, φαίνεται διαχρονικά η μεγάλη αξία και η σπουδαιότητα της Εκκλησίας, των ιερέων και των Αρχιερέων της ανά τους αιώνες. Και όπως είδαμε για παράδειγμα τον Πατριάρχη Σέργιο παραπάνω να σώζει την Βασιλεύουσα από βέβαιη καταστροφή, έτσι είδαμε και αργότερα στην συνέχεια της ελληνικής ιστορίας να σηκώνουν το ανάστημα τους σε εχθρούς του Έθνους μας, εσωτερικούς και εξωτερικούς και ας διατείνονται μερικοί θέλοντας να μας αλλάξουν την ελληνική ιστορία, ιδιαίτερα λίγο πριν τις μεγάλες εορτές του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, όπως η μεγάλη σημερινή επέτειος της ανακηρύξεως της επαναστάσεως της 25ης Μαρτίου του 1821 από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, και δεν νομίζω αυτό να είναι τυχαίο, πως τάχα η Εκκλησία μας έμεινε αμέτοχη μέσα στην ιστορία μας, ή ακόμα χειρότερα, μερικοί που λένε πως ήταν και ενάντια στους αγώνες των Ελλήνων, προσπαθώντας να  μειώσουν την αναγκαιότητα και την προσφορά της, λες και η Εκκλησία δημιουργήθηκε μόλις εχθές και κατασκευάστηκε από μόνη της.

Ὁ Πατριάρχης ἄκαμπος κρατώντας στά χέρια τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔδινε δύναμη καί θάρρος. Ἀπό τά στόματα ὅλων ἔβγαιναν κραυγές ἱκεσίας: Πρόφθασε, Παναγία μου, μή μᾶς ἐγκαταλίπεις τώρα, πού χανόμαστε. Σῶσε τόν λαό σου καί τήν πόλη σου. Εὐλόγησε τήν κληρονομία σου.

Τότε συνέβη ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα θαύματα καί ὑπερφυσικά γεγονότα τῆς Πίστεως. Τρομαγμένοι οἱ ἐπιτιθέμενοι ἐχθροί ἄκουγαν θόρυβο, σάν χιλιάδες στρατός νά ἐπιτέθηκε εναντίον τους, πού ἔφερνε ὄλεθρο καί καταστροφή στίς τάξεις τους. Ἔτσι ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ἀπό διῶκτες ἔγιναν διωκόμενοι. Χιλιάδες πτώματα στρώθηκαν στή γῆ.

Πανικόβλητοι, ὅσοι εἶχαν ἀπομείνει, τράπηκαν σέ φυγή, γιά νά σωθοῦν, φωνάζοντας ἀπεγνωσμένα μεταξύ τους: Ποῦ βρέθηκε, ποῦ ἦταν κρυμμένος τόσος στρατός; Στρατός ὅμως δέν ὑπῆρχε. Ἦταν ὁ Θεός καί ἡ Παναγία πού τούς κυνηγοῦσαν.

Οἱ ἱστορικοί ὁμιλοῦν γιά ἕναν ἀνεμοστρόβιλο, πού σηκώθηκε καί ἔφερε πανικό καί καταστροφή. Ἀγρίεψε ἡ θάλασσα καί σήκωσε τεράστια κύματα. Συντρίμια ἔγιναν τά πλοῖα τοῦ ἐχθροῦ. Ἐκτός ἀπό τά πτώματα γύρω ἀπό τά τείχη, γέμισε καί ἡ παραλία μέ νεκρά κορμιά, πού ξέβρασε ἡ θάλασσα τούς πνιγμένους.

Τά μάτια τῶν χριστιανῶν ἔτρεχαν δάκρυα, τώρα ὄχι πόνου καί ἀγωνίας, ἀλλά δάκρυα χαρᾶς καί εὐγνωμοσύνης. Μέ ἀλαλαγμούς καί ζητωκραυγές κατευθύνθηκαν τά πλήθη στήν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν, γιά νά εὐχαριστήσουν καί δοξολογήσουν τόν Θεό καί τήν Παναγία.

Ἦταν ἡ νύχτα τῆς 7ης πρός τήν 8η Αὐγούστου. Πρῶτος ὁ Πατριάρχης γιά πρώτη φορά ἔψαλε τό «τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...» καί στή συνέχεια ὅλη τήν νύκτα ἐκείνη "ὀρθοστάδην τόν ὕμνον τῇ τοῦ Θεοῦ Μητρί γηθοσύνως ἔμελψαν".

Αὐτός ὁ ὕμνος, ὁ λυτρωτικός καί νικητήριος, ἔγινε πολύ λαοφιλής. Ἔγινε κάτι σάν Ἐθνικός Ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους μας. Στόν Ὕμνο αὐτό βλέπουμε τόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνισμό, βλέπουμε τήν ἐκκλησιαστική παράδοση καί τήν ἐθνική ζωή, βλέπουμε τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα, πού συσφίγγονται ἁρμονικά γύρω ἀπό αὐτόν τόν Ὕμνο. Τά λόγια του μᾶς ἀφυπνίζουν τό πατριωτικό καί θρησκευτικό αἴσθημα. Μᾶς ὑπενθυμίζουν επίσης τόν μεγάλο καί γενναῖο αὐτοκράτορα Ἡράκλειο, πού καθιέρωσε τήν ἑλληνική γλῶσσα ὡς τήν ἐπίσημη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας και τόσα ακόμα συναισθήματα που μυρίζουν Ελλάδα και Ορθοδοξία μαζί. Αυτό το ανίκητο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ανά τους αιώνες μείγμα που δόξασε την πατρίδα μας και θα συνεχίσει φθάνει να το θέλουμε.

Μα πάνω από όλα ο Ύμνος αυτός είναι και η δική μας ευχαριστήρια προσευχή και έκφραση αγάπης προς την Παναγιά, την Μάνα του Χριστού μας, την Κόρη των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων, του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, των δικών μας Αγίων προστατών, αλλά και άμεσων προστατών και υποστηρικτών των νέων ζευγαριών που αγωνίζονται να τεκνοποιήσουν και προσφεύγουν προσευχητικά εδώ στο όμορφο «σπιτικό» τους που τώρα σιγά-σιγά τους χτίζουμε και μέχρι το Πάσχα θα έχουμε τελειώσει, πρώτα ο Θεός, το κλείσιμο του ναού κρατώντας το κλειδί της βαριάς σιδερένιας περίτεχνης πόρτας του στα χέρια μας και θα περιμένουμε να έρθει και να στηθεί το ξυλόγλυπτο και απαράμιλλης ομορφιάς τέμπλο μας που σιγά-σιγά θα αγιογραφήσουμε τις εικόνες του που ήδη άρχισε ο πιστός λαός των Ανθοκήπων να  διαλέγει για να το ολοκληρώσει και να γραφτεί έτσι το όνομα του με άσβηστο μελάνι στα κτητορικά του.

Τα δυο τελευταία  χρόνια είδαμε μπροστά στα μάτια μας να συντελείτε ένα θαύμα από τους Αγίους μας, είδαμε αλλά και αισθανθήκαμε την προσπάθεια  για να τους  "στεγάσουμε"  μαζί με την Παναγία κόρη τους στο "πατρικό της σπίτι", αφού πουθενά ανά τον κόσμο δεν υπάρχει Ενοριακός Ιερός Ναός στο όνομα τους, και μαζί με αυτούς να στεγάσουμε και εμείς την Πίστη μας για τον Θεό και την αγάπη μας στους μυριάδες των Αγίων, των Οσίων και των μαρτύρων της Εκκλησίας Του.

Άς συνεχίσουμε αυτήν την προσπάθεια που ξεκίνησε αρχικά ο προκάτοχος μου ο π. Ιωακείμ και μας χάρισε αυτό το φιλόξενο υπόγειο για τις λατρευτικές ανάγκες πριν φύγει και κατόπιν συνεχίσαμε όλοι εμείς οι ενορίτες των Αγίων Θεοπατόρων, οι κάτοικοι  της γειτονιάς των Ανθοκήπων, εγώ, εσείς, ο π. Χρυσόστομος που σήμερα απουσιάζει για μια προσωπική του ανάγκη, όλοι μαζί με αγάπη, σύμπνοια, με υπομονή και συγχωρητικότητα μεταξύ μας, όπως μας θέλει η Παναγιά, που βλέπει την πρόοδο μας και χαίρεται μαζί με τους γονείς της γιαυτό μας βοηθά ανέλπιστα τόσο πολύ, γιατί βλέπει μέσα μας τον πόθο και την ανάγκη μας για μια κανονική εκκλησιά που σύντομα θα μας εγκαινιάσει για να στεγαστεί εκεί μαζί με τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα, στο «πατρικό» της σπίτι που σύντομα θα αποκτήσουμε. Και ίσως, πρώτα ο Θεός, του χρόνου του Ευαγγελισμού την Παναγιά μας να την γιορτάσουμε επάνω και την Β΄Στάση των Χαιρετισμών της να την τελέσουμε στον ολοκαίνουργιο και υπέροχο σολέα του ναού της.

Καλή συνέχεια στους αγώνες μας…

…Καλή Ανάσταση σε όλους!!!